Ik ben gehuwd, trotse mama van 3 kinderen, Gilles, Fleur en Basile, en ondertussen ook fiere grootmoeder van 2 kleinkinderen, Amber en Mila.
Zorgen voor anderen is altijd mijn passie geweest.

Ik startte mijn loopbaan bij I-mens waar ik gedurende 19 jaar met hart en ziel in de thuiszorg heb gewerkt. In 1993 ruilde ik de thuiszorg in voor het woonzorgcentrum en ging ik aan de slag bij De Vlamme in Erwetegem waar ik mijn stage en opleiding als zorgkundige volbracht. In 2019 maakte ik een totale ommezwaai en kwam ik terecht in Bistro ’t Landhuys in Leeuwergem waar ik gedurende 2 jaar alle kneepjes van de horeca leerde kennen.

Door omstandigheden sloot de bistro de deuren en nam ik de beslissing om terug te keren naar hetgeen mij altijd nauw aan het hart lag; de zorg.

In maart 2021 ging ik hier bij De Bron aan de slag als zorgkundige in de assistentiewoningen.
Met de opening van de nieuwbouw later datzelfde jaar kreeg ik de kans om te starten als leefgroep-medewerker en werd ik vanaf dan ook de vaste medewerker in de brasserie tijdens het weekend.

Beide functies doe ik met hart en ziel en met de glimlach. Je kan wel stellen dat dienstverlening mijn ding is. Ik moet kunnen zorgen voor anderen, daar haal ik enorm veel voldoening uit. Mijn collega’s kennen mij dan ook als iemand die altijd goedgezind en vriendelijk is tegenover iedereen. Ik streef naar perfectie in mijn job, ik wil graag dat de mensen het hier goed hebben in De Bron en dat iedereen tevreden is.

Het is heel fijn werken in De Bron, het voelt voor mij aan als “thuiskomen”, ik voel mij hier zeer gewaardeerd, zowel door de bewoners als door mijn collega’s!

Na een opname vorige zomer in het ziekenhuis verbleef ik een aantal weken in het kortverblijf. Bij het ontslag van het kortverblijf werd mij het voorstel gedaan om eventueel een paar dagen in de week naar het dagcentrum te komen. Sindsdien kom ik woensdag en vrijdag . Meer ga ik niet doen, want maandag en donderdag komt de verpleegkundige langs. Op die manier is er bijna elke dag van de week iets en valt het mij niet te zwaar.

Qua opvang ben ik zeker content. Doordat ik op kortverblijf geweest was, kende ik ook al een paar mensen, ook van het personeel. Het is trouwens via Margot (de ergo, ZP3-project) dat ik hier in het dagcentrum terecht ben gekomen.

Ik had in het begin wat schrik om te komen, omdat het weer totaal iets anders is. Ik heb zelf altijd als bejaardenhelpster gewerkt in de thuisverzorging, dus ik was gewoon van met mensen te werken, maar dan kom je op pensioen en dan val je in een leeg gat. Ik was dan nog bij OKRA en ziekenzorg en dat vlotte allemaal, maar dan ben ik beginnen sukkelen met mijn gezondheid, in het ziekenhuis en kortverblijf verbleven en sinds kort kom ik nu wekelijks naar het DVC.

Ik ben alleen thuis, mijn man is al 20j overleden. Tot vorig jaar heb ik zelfs met mijn auto gereden maar op een bepaald moment was ik niet meer bekwaam om nog in het verkeer te rijden.

Wat ik hier het leukste vind? Het geheel. Want moest ik mij niet goed voelen, ik zou niet meer komen. Ik ben daar redelijk radicaal in. Maar ik vind het hier aangenaam, de mensen zijn vriendelijk die hier werken, de mensen die mij komen halen zijn vriendelijk en ik probeer zelf ook niet te moeilijk te doen (lacht).

Doordat ik altijd op mijn vaste dagen kom, is het altijd zowat hetzelfde vast publiek, daardoor heb ik wel al wat mensen leren kennen. We helpen elkaar ook een beetje hé. We wisselen soms eens van tafel, dan kunnen we ook eens tegen andere mensen babbelen. Ik ben van Zwalm, er zijn wat mensen van Velzeke dus dat is wat van dezelfde streek. Als ik op de bus zit naar huis, dan zie je ook onderweg eens de streek waar je passeert, ik vind dat heel leuk.

Ik wil graag zo lang als mogelijk in mijn huis blijven wonen. Als ik naar hier kan komen, dan hoor en zie je nog eens iets. Dat houdt uwe geest helder en je blijft wat mee met de dingen. In het weekend, van vrijdag tot maandag, niemand zien dat vind ik soms wel lang. Dus ben ik blij dat ik in de week naar hier kan komen!

Gast dagverzorgingscentrum