Ik ben gehuwd, trotse mama van 3 kinderen, Gilles, Fleur en Basile, en ondertussen ook fiere grootmoeder van 2 kleinkinderen, Amber en Mila.
Zorgen voor anderen is altijd mijn passie geweest.

Ik startte mijn loopbaan bij I-mens waar ik gedurende 19 jaar met hart en ziel in de thuiszorg heb gewerkt. In 1993 ruilde ik de thuiszorg in voor het woonzorgcentrum en ging ik aan de slag bij De Vlamme in Erwetegem waar ik mijn stage en opleiding als zorgkundige volbracht. In 2019 maakte ik een totale ommezwaai en kwam ik terecht in Bistro ’t Landhuys in Leeuwergem waar ik gedurende 2 jaar alle kneepjes van de horeca leerde kennen.

Door omstandigheden sloot de bistro de deuren en nam ik de beslissing om terug te keren naar hetgeen mij altijd nauw aan het hart lag; de zorg.

In maart 2021 ging ik hier bij De Bron aan de slag als zorgkundige in de assistentiewoningen.
Met de opening van de nieuwbouw later datzelfde jaar kreeg ik de kans om te starten als leefgroep-medewerker en werd ik vanaf dan ook de vaste medewerker in de brasserie tijdens het weekend.

Beide functies doe ik met hart en ziel en met de glimlach. Je kan wel stellen dat dienstverlening mijn ding is. Ik moet kunnen zorgen voor anderen, daar haal ik enorm veel voldoening uit. Mijn collega’s kennen mij dan ook als iemand die altijd goedgezind en vriendelijk is tegenover iedereen. Ik streef naar perfectie in mijn job, ik wil graag dat de mensen het hier goed hebben in De Bron en dat iedereen tevreden is.

In mijn privé-leven draag ik zorg voor mijn man, mijn kinderen en kleinkinderen en voor mijn mama die sinds het overlijden van mijn vader bij ons inwoont. Ik tracht iedereen met de nodige zorgen te omringen en doe dit met volle goesting, het is mijn 2^e natuur.

Voor mijn ontspanning ga ik graag naar een voetbalmatch kijken van mijn zoon of trek ik er een middagje op uit met een vriendin om wat bij te praten.

Het is heel fijn werken in De Bron, het voelt voor mij aan als “thuiskomen”, ik voel mij hier zeer gewaardeerd, zowel door de bewoners als door mijn collega’s!

Na een opname vorige zomer in het ziekenhuis verbleef ik een aantal weken in het kortverblijf. Bij het ontslag van het kortverblijf werd mij het voorstel gedaan om eventueel een paar dagen in de week naar het dagcentrum te komen. Sindsdien kom ik woensdag en vrijdag . Meer ga ik niet doen, want maandag en donderdag komt de verpleegkundige langs. Op die manier is er bijna elke dag van de week iets en valt het mij niet te zwaar.

Qua opvang ben ik zeker content. Doordat ik op kortverblijf geweest was, kende ik ook al een paar mensen, ook van het personeel. Het is trouwens via Margot (de ergo, ZP3-project) dat ik hier in het dagcentrum terecht ben gekomen.

Ik had in het begin wat schrik om te komen, omdat het weer totaal iets anders is. Ik heb zelf altijd als bejaardenhelpster gewerkt in de thuisverzorging, dus ik was gewoon van met mensen te werken, maar dan kom je op pensioen en dan val je in een leeg gat. Ik was dan nog bij OKRA en ziekenzorg en dat vlotte allemaal, maar dan ben ik beginnen sukkelen met mijn gezondheid, in het ziekenhuis en kortverblijf verbleven en sinds XXX kom ik nu wekelijks naar het DVC.

Ik ben alleen thuis, mijn man is al 20j overleden, maar dat ging allemaal. Tot vorig jaar heb ik zelfs met mijn auto gereden maar op een bepaald moment was ik niet meer bekwaam om nog in het verkeer te rijden. En om juist rond de kerktoren te rijden moet ik geen auto meer hebben (lacht). Ik heb hem aan mijn oudste kleinzoon gegeven. Ik ben zijn doopmeter, dus ik doe er graag eens iets extra voor.

Wat ik hier het leukste vind? Het geheel. Want moest ik mij niet goed voelen, ik zou niet meer komen. Ik ben daar redelijk radicaal in. Maar ik vind het hier aangenaam, de mensen zijn vriendelijk die hier werken, de mensen die mij komen halen zijn vriendelijk en ik probeer zelf ook niet te moeilijk te doen (lacht).

Doordat ik altijd op mijn vaste dagen kom, is het altijd zowat hetzelfde vast publiek, daardoor heb ik wel al wat mensen leren kennen. We helpen elkaar ook een beetje hé. We wisselen soms eens van tafel, dan kunnen we ook eens tegen andere mensen babbelen. Ik ben van Zwalm, er zijn wat mensen van Velzeke dus dat is wat van dezelfde streek. Als ik op de bus zit naar huis, dan zie je ook onderweg eens de streek waar je passeert, ik vind dat heel leuk.

Ik wil graag zo lang als mogelijk in mijn huis blijven wonen. Want in een woonzorgcentrum tussen 4 muren zitten is nog niks voor mij. Als ik naar hier kan komen, dan hoor en zie je nog eens iets. Dat houdt uwe geest helder en je blijft wat mee met de dingen. In het weekend, van vrijdag tot maandag, niemand zien dat vind ik soms wel lang. Dus ben ik blij dat ik in de week naar hier kan komen!

Gast dagverzorgingscentrum

Ik ben gehuwd, trotse mama van 3 kinderen, Gilles, Fleur en Basile, en ondertussen ook fiere grootmoeder van 2 kleinkinderen, Amber en Mila.
Zorgen voor anderen is altijd mijn passie geweest.

Ik startte mijn loopbaan bij I-mens waar ik gedurende 19 jaar met hart en ziel in de thuiszorg heb gewerkt. In 1993 ruilde ik de thuiszorg in voor het woonzorgcentrum en ging ik aan de slag bij De Vlamme in Erwetegem waar ik mijn stage en opleiding als zorgkundige volbracht. In 2019 maakte ik een totale ommezwaai en kwam ik terecht in Bistro ’t Landhuys in Leeuwergem waar ik gedurende 2 jaar alle kneepjes van de horeca leerde kennen.

Door omstandigheden sloot de bistro de deuren en nam ik de beslissing om terug te keren naar hetgeen mij altijd nauw aan het hart lag; de zorg.

In maart 2021 ging ik hier bij De Bron aan de slag als zorgkundige in de assistentiewoningen.
Met de opening van de nieuwbouw later datzelfde jaar kreeg ik de kans om te starten als leefgroep-medewerker en werd ik vanaf dan ook de vaste medewerker in de brasserie tijdens het weekend.

Beide functies doe ik met hart en ziel en met de glimlach. Je kan wel stellen dat dienstverlening mijn ding is. Ik moet kunnen zorgen voor anderen, daar haal ik enorm veel voldoening uit. Mijn collega’s kennen mij dan ook als iemand die altijd goedgezind en vriendelijk is tegenover iedereen. Ik streef naar perfectie in mijn job, ik wil graag dat de mensen het hier goed hebben in De Bron en dat iedereen tevreden is.

In mijn privé-leven draag ik zorg voor mijn man, mijn kinderen en kleinkinderen en voor mijn mama die sinds het overlijden van mijn vader bij ons inwoont. Ik tracht iedereen met de nodige zorgen te omringen en doe dit met volle goesting, het is mijn 2^e natuur.

Voor mijn ontspanning ga ik graag naar een voetbalmatch kijken van mijn zoon of trek ik er een middagje op uit met een vriendin om wat bij te praten.

Het is heel fijn werken in De Bron, het voelt voor mij aan als “thuiskomen”, ik voel mij hier zeer gewaardeerd, zowel door de bewoners als door mijn collega’s!

“Ik heb hier terug wat de rust gevonden na al die ziekenhuisopnames”

Getuigenis 3 – KV:

Ik ben een maand in het ziekenhuis in Zottegem geweest omdat ik ziek was. Ze hebben alles onderzocht en het enige wat ze hebben gevonden, was een probleem met mijn hart. Ik had wel al gevoeld dat ik wat kort van adem was als ik bergop moest stappen, dat ik voelde dat ik niet was zoals ervoor. Ze hebben dan van alle onderzoeken gedaan. Ik ben op die maand tijd 6kg vermagerd en de dokter zei dat ik nog niet naar huis mocht, dat ik eerst moest aansterken omdat ik nog veel te flauw was. Ik woon ook alleen thuis, mijn man is vorig jaar in maart overleden. Ik was toen nog in herstel van een breuk en ze brachten mij elke week naar hem in het rusthuis. Hij is dan in die periode gestorven. Ik ben maar even thuis geweest, toen ik opnieuw in het ziekenhuis ben beland. Ik ben het afgelopen jaar dus niet veel thuis geweest. Het was het ene na het andere. En zo ben ik dan hier op kortverblijf terecht gekomen. Ik heb lange tijd geen zin gehad in eten, het is maar sinds ik hier ben dat het precies terug wat beter gaat. Ik voel mij ook terug wat beter. Niet gezegd, moest ik een eind te voet moeten gaan, dat zou nog iets anders zijn natuurlijk. Ik voel mij soms nog wat draaierig. Met wat frisse lucht wordt dat meestal wel beter.

Ik ging thuis nog alle dagen boodschappen doen en als het markt was, ging ik naar de markt. Ik woon dicht tegen de markt dus kon wekelijks gaan. Het afgelopen jaar ben ik wel bijna een jaar niet buiten geweest. En wat het nu gaat geven, weet ik ook niet. Zal ik nog naar huis kunnen gaan? Ik weet het niet. De thuisverpleging kwam al ’s ochtends en ’s avonds maar ondertussen zou er ’s middags ook al iemand voor mijn eten moeten zorgen, hiervoor kocht ik altijd voorgemaakte schoteltjes om op te warmen, maar als ik er u niet kan achter gaan, zal dat niet meer gaan hé. Mijn kinderen wonen aan de kust dus ik kan niet zeggen om elke week mijn boodschappen te doen.

Als ik geopereerd was, wouden mijn kinderen dat ik aan de kust naar de revalidatie zou gaan. En dan had mijn zoon gezegd om daar langs die kanten naar een woonzorgcentrum te gaan, maar ik geraak daar niet binnen om dat ik nog ‘te goed’ ben. Als het zou moeten, zou ik dat wel kunnen. Hier alles achter laten en naar de zee verhuizen. Maar als het kan, blijf ik liever hier in Zottegem. Ik woon op een appartement op het eerste en ik heb regelmatig contact met de andere bewoners. We zorgen allemaal wat voor elkaar. Ik was daar graag, maar ja, het moet te doen zijn hé. Ik heb nu wat tijd om na te denken hé. Ze hadden al eens gesproken van een assistentiewoning, maar ja, je bent daar ook alleen hé.

Het is vooral de schrik die erin zit om naar huis te gaan. Schrik omdat ik teveel hulp moet hebben. Het zijn niet altijd dezelfde personen die je komen helpen, met de ene klikt dat dan al wat beter dan de andere, je kan dan niet altijd een babbeltje doen… Ik zit dus met veel vragen momenteel. Mijn kinderen zeggen ook dat ik die beslissing zelf moet maken, waar ik mij het beste bij voel. et zijn Maar het is niet gemakkelijk. Je weet het ook niet voor je het ondervindt hé, wat het beste is. Ik ben hier ook nog maar een week, dus ik heb nog wat tijd om na te denken.

Ik kan me er hier wel in stellen om hier te zijn. Ze zijn vriendelijk, het eten is goed en ik word ook goed verzorgd. Ik heb hier terug wat de rust gevonden na al die ziekenhuisopnames. Moest het wat beter weer worden en de zon schijnt, zou ik wel graag terug eens buiten gaan, een wandelingetje doen. Maar nu is het nog te slecht weer. Ik kan me wel bezig houden door de dag. In de namiddag is er altijd iets te doen, en ik ga dan mee. Tegen 16u ben ik dan terug en ondertussen is er een feuilleton op TV en zo passeert het wel snel. Het is natuurlijk wel anders dan thuis hé, daar deed ik alles nog zelf: mijn boodschappen, mijn betalingen en mijn papieren… maar dat heb ik ondertussen ook wat doorgegeven aan mijn zoon. Ik deed thuis ook regelmatig kruiswoordraadsels, maar daar heb ik nu precies geen geduld meer voor. Het zal misschien wel terugkomen als ik me terug wat beter voel en me wat beter kan concentreren. Het is nog te vermoeiend. Ik zal eerst nog wat tijd nodig hebben om terug op mijn positieven te komen. Ik voel dat rusten nog het beste is momenteel.

V.D.L J. bewoner kortverblijf